در خیابان باغ، فصل بهار

می چمید آن گراز پست شعار

بلبلی چند از قفای گراز

بر سر شاخ گل مدیح طراز

گه به بحر طویل و گاه خفیف

می سرودند شعرهای لطیف

در قفای گراز خودکامه

این چکامه سرودی، آن چامه

آن یکی نغمهٔ مغانی داشت

وآن دگر لحن خسروانی داشت

مرغکان گه به شاخه، گاه به ساق

مترنم به شیوهٔ عشاق

گه ز گلبن به خاک جستندی

گه به زیر ستاک جستندی

خوک نادان به عادت جهال

شده سرخوش به نغمهٔ قوال

دم به تحسینشان بجنباندی

گوش واکردی و بخواباندی

نیز گاهی سری تکان دادی

خبرگیهای خود نشان دادی

مرغکان لیک فارغ از آن راز

بی نیاز از قبول و رد گراز

زآن به دنبال او روان بودند

که فقیران، گرسنگان بودند

او دریدی به گاز خویش زمین

تا خورد بیخ لاله و نسرین

و آمدی ز آن شیارهاش پدید

کرمهایی لطیف، زرد و سفید

بلبلان رزق خویش می خوردند

همه بر خوک چاشت می کردند

جاهلانی که گشته اند عزیز

نه به حق، بل به نیش و ناخن تیز

پیششان مرغکان ترانه کنند

تا که تدبیر آب و دانه کنند

خوک نادان به لاله زار اندر

مرزها را نموده زیر و زبر

لقمه هایی کلان برانگیزد

خرده هایی از آن فرو ریزد

مرغکان خرده هاش چینه کنند

وز پی کودکان هزینه کنند

نغمه خوانان به بوی چینه چمان

نغمه هاشان مدیح محتشمان

حمقا آن به ریش می گیرند

وز کرامات خویش می گیرند

لیک غافل که جز چرندی نیست

غیر افسوس و ریشخندی نیست